Ey Yalnızlar Rıhtımında deli gibi koşan adam…
Sen misin yakamozda savrulan?
Sen misin, Geceyle göz göze geldiğinde,
yıldızların bile tanımadığı adam..
Ay, bile sana sırtını döndüğünde hâlde..
Deli gibi koşan o adam sen misin?

Yalnızlar en çok seni tanır değil mi?
Ayakların altında ezilen hayallerden,
Ceplerinden düşen, suskunluklardan,
bir de sigaranın ucunda , titreyen ellerinden.
Sen ki, sen ki : bu rıhtımın en sadık dostusun....

Yalnızlık seninle konuşuyor aslında,
ama sen cevap vermiyorsun…
Çünkü kelimeler seni terk etti,
sen ise onları affettin.

Birini sevdin sen,
çok derin,
çok yanlış,
çok geç…
Ve o biri,
bir başkasının cümlesinde tamamlandı.
Sen ise virgül oldun onun hikâyesinde…
ne bitirebildin, ne silebildin.

Aynı rüyayı bin defa görüp,
Her defasında başka bir yıkımla uyanan.
Uykuların bile, artık seninle değil..
Çünkü sen düşlerinde bile terk ediliyorsun.


Sen yürürken ardında iz bırakmıyorsun artık,
çünkü izlerini sile sile unuttun nereye gittiğini.
Sadece yürüyorsun.
Bir yere varmak için değil…
bir şeyleri geride bırakmak için.

Ama geride kalanlar da sensin.
Çünkü herkes gitti,
ama sen hâlâ ...
kendi yokluğuna rastlıyorsun .durduğun her durakta.


Ey yalnızlar rıhtımında kendini yakan adam…
Ateş, bile acımıyor artık sana.
Senin yanışını izlemek,
ateşin bile sabrını tüketti..

Ve şimdi…
Bir mendil savruluyor, rıhtımda
Sen bakıyorsun.
Ama mendil değil asıl giden…
Senin kalan yanların, uçup gidiyor, sessizce.

Belki de sen hiç koşmadın…
Sadece rüzgâr,
Seni, bir adım öteye sürükledi.
Ve sen, bunu
yol sanıp sürgünü sevmiştin...