Görünmez bir süzgeçte birikmiş yük kokuyor,
Beni süz, beni arıt; yükümü at bu defa.
Dünün tortusu, bugünün baskısı çöküyor.
Beni süz, beni arıt; yükümü at bu defa.

Böbrek dediğin bedenin vicdanıdır biraz,
Kalmaz fazlalık, atılır içinden fazla tuz.
Ama toplum susturup, “tut içinde” derken az
Beni süz, beni arıt; yükümü at bu defa.

Söz söylemeyen bir halk mesane gibi dolar,
Bastırılan, inşallah vakti gelince salar,
Taş gibi oturmuş suskunluk, büyür sorular.
Beni süz, beni arıt; yükümü at bu defa.

İdrar yolları gibi ifadeler tıkanır.
Söz akmazsa fikir de hastalanıp yakınır,
Kanal kapanınca korku hep içe abanır.
Beni süz, beni arıt; yükümü at bu defa.

Temizlik imandandı, şimdi aranır ahlak,
Pislik görünmeyip ayıp sayılmıyor ancak
Süzülmeyenler kana karışmış ufak ufak
Beni süz, beni arıt; yükümü at bu defa.

Bu sistemin görevi sadece atmak değil,
Süzüp seçmek, ayırmak kim değerli kim sefil,
Toplum da beden gibi, patlamadan çok acil
Beni süz, beni arıt; yükümü sal bu defa.