Yitip giden bir varlığın ardından, zamanın ve duyguların bıraktığı tortuya dokunuyor şiir.

ve dokunurken de soruyor;
Sessizliğin rengini bilir misin.

Zaman bazı sabahları doğurmaktan utanır.
O sabahlar, insanın yüzüne birikir.. ağzına, gözlerine, parmak uçlarına kadar taşan bir küskünlükle.
Güneş doğmuyor aslında, sadece karanlığın tonları değişiyor.
Bizler de o eksik ışığın altında, eksik kalmış cümleleri sırtlanarak yürüyoruz.

Sen gittin.
Oysa hiçbir şey gitmedi yerinden. Eşyalar aynı, duvarlar aynı sarılıkta. Fakat gidenin yokluğu, kalabalığın en koyusuydu. İnsan bazen, bir suskunluğun altını çizmek için şiir yazar. Bazen de bir vedanın sesini duymamak için tüm kelimelere sırtını döner.

Ona dair her şey mavinin içinden düşen bir hayaldi. Asılı kaldı öylece, gökyüzüne tutunmuş bir kırgınlık gibi.
Hangi rüyadan yoksaydı kendini.
Hangi uykunun kenarından düşmüştü.

Gittin.

''Ama seninle birlikte ben de eksildim'' diyor şair.
ve devamında '' Kapanmamış bir parantez, yarım kalmış bir dua. Şimdi ne zaman içimi yoklasam, seninle delinmiş bir boşluk dokunuyor kalbime'' diyerek ahvalini döküyor satırlara.


Yalnızlık, insanın içini oyan bir sanatkârmış onu anlıyoruz bu şiirden.
Her gün bir yanımızı kesip biçiyor.

Bazı acılar tam olarak anlatılamaz.
Bazı yüzleşmelerin kelimesi yoktur.
Ve bazı vedalar hiç bir cümleye sığmaz

O yüzden bu şiir eksik olsa gerek.
Oysa eksik olan hâlâ yaşıyor, o da ayrı bir ayrıntı.

Şiir, bitmemiş bir gecenin sabaha kavuşamayan rüyasıdır.

Hayranlıkla

🌾

Kanatlarını verdim sana
Gökyüzü senin
Hadi uç uça bildiğin kadar...

Sevgilerimle Tesbih

Eksik bir şiir" olarak kendini tanımlarken aslında eksilen hayatları, yitirilen anlamları ve ardında bırakılan boşlukları anlatıyor. “Bulut”, “mavi”, “ölüm”, “çiçek”, “siyah” gibi kelimeler hem birer motif hem de duygunun rengine dönüşüyor.

Var git, seni bütün boşluklarım tanır," diyerek hem sitem ediyor hem özgürleşiyor.

Tebrikler

Sevgilerimle Tesbih'cim 🐞