bir berduşun kadehi tutuşu gibi
hayata tutunuşum sallantıda
yahut sendeleyerek yürümesi misali
titrek korkak adımlarla
çapıyorum oradan oraya

bilinçsizce dalıyorum kendi boşluğuma
ufkumda çoktan batmış güneşi izliyorum
suya düşmüş hayallerim çırpınıyor dalgalarda
rıhtım çok uzak göremiyorum
kulaç atacak mecal de yok duygularımda
mecbur boğulacağım biliyorum

olsun
elbet kıyıya vurur birgün
ruhumdan arda kalanlar
bir avuç sevdam serilir kumlara
sonra
birgün sen de uğrarsın boş kumsallara
kendinden bihaber
yüreğin biçare
dolar gözlerin çekip gidenlere
ayrılığı üstüne örter
yalnızlğı alrsın koynuna
dalar gidersin umutsuz bir uykuya
ufkumda batan güneş
mehtabında doğarken
tanıdık bir dalga değer ayaklarına
uyanırsın
kıyıya vuran sevdam tenini ısladığında
bir hıçkırık düğümlenir boğazına
Sevdadan yana yetim kalmışlığı anlayabilirsen eğer
Belki Ağlarsın...