Sebebini bilmediğim bir sıkıntı var içimde,
Bir ağırlık, bir sızı…
Sanki biri kalbimin tam ortasına
oturmuş da susuyormuş gibi.

Ne ağlayabiliyorum,
Ne gülebiliyorum tam.
Ne tam üzgünüm,
Ne de mutlu sayılırım.

Geceleri sessizliğe sarılıyorum,
Ama içimde hep bir ses fısıldıyor:
“Bir şey eksik… bir şey yolunda değil.”
Adını koyamıyorum.
Ama hissettiğim
bir boşluk… bir yarım kalmışlık.

Yürürken durup durup iç çeker oldum,
Sanki her adımda
bir parçam geride kalıyor.
Kimse anlamıyor,
Çünkü anlatacak kelime bulamıyorum.

Her şey yerli yerinde gibi görünürken…
İçim darmadağın.
Birden daralıyorum kalabalıkta,
Birden boşluğa bakakalıyorum pencerede…
Ve sonra soruyorum kendime:
“Ne oldu bana?”
Ama cevap yok.

Sanki birini özlüyorum,
Ama kim olduğunu bilmiyorum.
Sanki bir şey kaybettim,
Ama ne olduğunu hatırlamıyorum.
Sanki bir şey içimi yakıyor,
Ama yangının nerede başladığını bilmiyorum.

Biri dokunsa ağlayacağım gibi…
Ama kimse dokunmuyor.
Belki de ben izin vermiyorum.
Belki de en çok
kendime uzak kaldım ben.

Sebebini bilmediğim bir sıkıntı var içimde…
Ve en çok da
anlam veremediğim bu hâl
yoruyor beni.
Şenol