en çok gözlerinde kaybolmak istedim,
mor çiçekleri açtırırken sabah güneşi
sığınmak istedim körpe yüreğinin merkezine
kaygılı bakışlarında derin akşam gülüşleri..

mesafeler azaltmıyor içime işleyen enfes kokunu
ve hiç kimse yok edemez sana matuf aşk duygumu
büyülü bir ânı var vakitsiz yanıp sönüşlerinin..

her sevda bir gün biter derlerdi inanmazdım
farkında değilim kayıp günlerimin
ya senden sonra bir hayat yoksa diye soruyorum kendime
bu gittiğim yol zamansız bir girdapsa diye ürküyorum..

O’nu öldü kabul et diyorlar ve yoluna bak
ben senin geçtiğim herhangi bir sokağın köşesinde belirme ihtimalini seviyorum
o heyecanı yeniden hissetmek ve hızlanması kalp atışlarımın..

nefesim kesiliyor yokluğuna, can atarken tek bir bakışına
hiçbir şey deme ve sadece öyle dur
var olurum bir kez adımı anışınla..

yıllar geçiyor, ömür bitiyor sen gelmiyorsun
dağ gibi birikti kayıp şiirler
hep birbirine benziyor artık şehirler
saatler duruyor son seslendiğin cümlede..

bir bayram olurdu gönlümde, ektiğin çiçekler şimdi açsaydı
sevdiğim yâr bir an dönüp yüzüme baksaydı
nafile çabalarım, hüzün dolu yuvam
ayrılık çetin dert, keşke kavuşmak mümkün olsaydı..