Seninle çıktığımız bu sürdürülemez yolda,
Aslında sana çok şans verdim biliyor musun?
Ben senin varın ile yokun arasında hep sürüklendim.
Sen, mücadele etmekten hep acizdin, korkardın,
Her sana koştuğum da sen yıktın beni.

Önüme hep aşılmaz duvarlar koydun sen,
Senden çok şey istemedim, ilgiydi beklentim aslında.
Sen ise her serzenişte defalarca yıktın beni.

Ben, sana içimden koparcasına okyanusum dedim,
Sen ise bir çırpıda boğuverdin beni.
Tükettim, evet bütün ümitlerimi, heveslerimi,
Kaç kez belirsizliklerinle ite ite yıktın beni.

Taş mıydı kalbin hiç mi sızlamadı, yüreğin,
Sabahlara kadar döktüğüm gözyaşını bilerek incittin sen beni.
Sönmeyecek asla içimin bu acı ateşi, közü,
Herşeyi bile bile yaptın, yıktın sen beni.

Artık vuslatta gerçek aşkı, bulacak yaralı yüreğim,
Ne seni arayacak gözüm, ne sesini işitecek kulağım.
Evet, belki yine dinmeyecek gözyaşlarım,
Bir gün seni elbette unutacağım.
Sen sensizliği yüzüme vura vura yıktın beni.

Kübra Han