Adını koyamadığım bu dünyada,
22 yıldır yaşıyorum.

Herkesin dünyasının bir adı var.
Kimisi para der buna,
Kimisi şan, şöhret, ün,
Kimisi aşk, sevgi… Hepsi bambaşka.

Yaşadığım yıllar boyunca
Hayatıma bir isim bulamadım.
Rotamı bulsam bile,
Konumuma ulaşamadım.

Ve şu an, gecenin kör bir vakti
Otururken odamda
Düşündüm, düşündüm ve düşürdüm kendimi aşağı

Matematikle aram iyi değildi pek,
Belki çalışmadığım için böyleydi, bilmiyorum.
Ama hesabım iyidir.

Başladım hesabımı tutmaya,

Evlensem dedim,
Bir iken iki olacağım.
Çünkü beni hâlâ bende tutan birini bulamayacağım.

Çalışsam dedim ömrümce,
eşimin, oğlumun karnını doyurmak için.

Haftanın sadece bir günü onlara doyacağım.

Aylar geçecek,
Koskoca 1 ayda 4 gün, bilemedin 5 gün sarılacağım eşime.
Tabii yüreğime sardığım sevgisi başka.

Sonra yıllar geçecek,
50 küsür yıl geçecek ardından evliliğin.

Dönüp bakacağım hayatıma.
Kaç günü sarıldım sevdiklerime?
Kaç günü öptüm oğlumu yanaklarından?
Kaç günü yorulmadan sevdim onları?

Hesaplayacağım sonra tekrardan,
Bir buçuk yıl çıkacak hesabım.

Doya doya sarıldığım an sadece bu.
Koskoca ömür dedikleri bu çile,
Sadece zekâtını verebileceğim onlara.

Sonra çıkacak bir züppe, diyecek ki:
“Kendine bir hobi edinmelisin”
Bu dünyada çok güzel yerler var, gezip görmelisin.
Resim çizmezsen, şarkı söylemezsen ruhun ölüdür.” diyecek.
Sadece hafifçe gülümseyeceğim ona.

Ve evet
Bunları dinlerken ben,
Sağır olmuş insanlardan.
Aynı zamanda
Sevdiklerimde bir anı olabilicem sadece.
İşte bu, değil çarmıha gerilmek,
Ateşe atılmaktan bin kat daha zulüm.