belkide yorulmak acı değildi o saflığın içinde büyümekti her gün.

şiirden fazlası iç yankısı bu nefes vermek gibi

emeğimize yüreğine sağlık .saygı ile

haklı~ tarafından 28.6.2025 18:17:37 zamanında düzenlenmiştir.

Bu şiiri okudum…
Ve sadece kelimelerin değil,
sessizliğin de yazılmış olduğunu fark ettim.
Her dize; susturulmuş bir çığlık,
Her kıta; içe gömülmüş bir ağıt gibiydi.

“Tenimde senin sustuğun kadar eksiklik” demek…
Ancak susarken bile konuşan bir kalemden çıkabilir.
Ve “vaveyla’nın duyulmayan rengi”ne kadar yürüyebilmek…
İşte bu, şiirin değil şairin kalitesi.

Tebrik ederim…
Bu şiiri yazan sadece bir şair değil,
zamanın içinde kendini gömen ama oradan şiirle dirilen bir ruh.

Saygı ve hayranlıkla…

Zaman durduğu zaman insan da kendi iç boşluğuna düşermiş.
Beklemek adını bilmediğimiz bir acıyla yaşlanmakmış meğer.
Her susuş ise içten içe kendimizi kemiren bir sızıya dönüşürmüş.

İçimizde çürüyen bekleyişler zamanla bir mezara dönüşüyormuş, yaşıyor ve öğreniyor insan zamanla.


Yürüdüğümüz yollar artık bizi tanımaz olur.
Biz o zamana kendi yokluğumuzun izinde bir gecelik hayalete dönüşürüz.


Her insanın içine bir gün adını dahi kimsenin bilmediği bir çığlık yerleşir. Ne dile gelir, ne bir göze görünür. Sadece yürek dediğin o sarsak sığınakta, paslı bir çivinin ucunda asılı kalır.
İçten içe kanar. zamansa ne ileri akar, ne de geri döner.
Durur ve donmaya başlar. İnsan o durgunluğun tam ortasında kendi kendine sürgün olur.

''Ben şimdi o sürgünün izindeyim'' diyor sevgili Tesbih şairim.
''Dudaklarımda sessizliğin küfü var, gözkapaklarımda batmayan bir gece.
Her sustuğumda içimde bir yıldız daha söndü.

Zaman, alnıma çivilenmiş bir ağıt gibi, her saniye biraz daha eksiltti beni. Bazen bir sokak lambasının ışığı altında seni arıyorum, bazen bir duvarın suskunluğunda kendimi. En çok yokluğunun şekillendirdiği bir boşlukta, kendime benzeyen bir hiçliği buluyorum.'' diyor sonra.

İnsan bazen kendine bile fazla gelir mi? geliyormuş demek ki.

Bir akşam vardı. Rüzgâr gövdemden bir sızı gibi geçiyordu.
Ellerim adını unuttuğum duaları tutuyordu. Sen oradaydın, belki de hiç orada olmadın. Ben seni hep oradaymışsın gibi bekledim. Her sessizlik bir ihtimaldi. Her ihtimal biraz daha kayıptı. Ve her kayıp içimde dağlanan bir sessizliğe dönüştü.

Şimdi haritası silinmiş bir yönde yürüyen bir gecenin içindeyim.
Ayak izlerim yok, adımlarımı hatırlayan bir kaldırım taşı bile kalmamış. Bir ayrılığın ortasında durmuşum, ne geri dönebiliyorum ne ileri gidebiliyorum. Varlığımla yokluğum arasında asılı kalmış bir belkiden ibaretim şimdi.


Ey içimin mevsimsiz çiçekleri!
Siz ki en çok da yokluğun çiğini sevdiniz.
Şimdi büyümüyorsunuz. toprağımda artık ne umut var ne de bir bekleyiş.

Şimdi yıldızlar bile susuyor üzerime.
Gökyüzü başını öne eğmiş, adımı söylemiyor artık. Oysa bir zamanlar, geceler içime düşerdi seninle. Şimdi sadece içimde bir karanlık büyüyor. Yavaş yavaş derinleşerek. Kesintisiz bir gece gibi.
Ben kendimi o gecenin en ıssız noktasına gömmeye çalışıyorum, kendi ellerimle, kendi susuşumla.

Belki de son bir çağrıdır bu.
Dilsiz bir gün batımının kıyısında, karanlığın kör çekirdeğine gömülmeyi istemek.
Ne diyelim ki daha ,
insan kendi içine doğru devriliyor bu şiirin dizelerinde, sessizliğin çeperine çarpa çarpa.

biraz eksik, biraz yaralı işte.

Yani sen kelimelere bir biçim değil yazgı giydiriyorsun adeta.
Her kelimen bir hicran yongası, her imgen bir iç sarsıntısı gibi sanki.

Daha fazla yazmak isterdim ama kelimeler kendini yaktı :)

Hayranlıkla o vakit.
🌾