Çocukluğum,
Çimenlerde kaybolan çığlığım,
Toprakta yüz bulan benliğim.
Habersiz yaşadığım onca yıl,
Rotasız yürüdüğüm onca yol…
Hepsinde esas olan tek bir şey:
Saf ve temiz bir sevgi.

Kayıp mı ettim ben bunu?
Yoksa çalındı mı benden?
Sevilir miydim ki acaba ? Muamma!
Fakat herkesi
Kendim kadar severdim.

Sahi, ne oldu o sevgime?
Nerede düşürdüm ben onu?
Topu çamura buladığım sahalarda mı?
Misketlerimi tokuşturduğum caddelerde mi?
Yoksa büyüdüm de mi oldu bütün bunlar?
Yoksa insanları mı gördüm aynalarından?
Evet, galiba insanların içini gördüm.

Herkese verecek kadar fazla olan sevgim,
Kimsede tınlamayacak kadar kibre böyle dönüştü.
Şu an tekrar sevmek istiyorum…
Fakat herkesi değil.

İstiyorum ki:
Bahçemde bir gülüm olsun.
Dikeni değmesin; yaksın, kavursun.

İstiyorum ki;
Bir evim olsun,
Almasın beni içeri — sadece dursun.

İstiyorum ki;
Bir kalbim olsun,
Gülümden başkası sararsa, solsun.

Ve istiyorum ki,
Zamanı durmayan bu yerde
Bana zamanı durduran olsun.