Şimdi geldim karşına,
En sek halim ile sana.
Bir isim bulamıyorum seninle yaşananlara.
Ondan bu şiirin ismi seni hatırlattı bana.

Ne kadar garip değil mi ama?
Yine de bir isim koydum bu satırlara.
Belirsiz, sanki bu şiir sen ve beniz.
Biziz. Hayatta değil bir sayfa da.

Engel olamıyorum acıklı şarkılarda aklımda olmana,
En çokta özlem dolu nakaratlarda.
"Gitme" diyen her şarkıda.
Yine de aşk-ı masal, hepsi birer hayal.

En derin rüyalar,
Anlatılmayan hayallerden doğar.
Kendimi tuttuğum bu yıllar,
En çokta rüyamdalar.
Lakin acısı da,
Artık ancak rüyamda.

Yine külüstürüm bir şarkı çalar,
Gözlerim usul usul dolar.
Ah buluştuğumuz tüm rüyalar...
Hepsi başlıksızlar.

Üzerine düşünülmeden başlanmış bir şiiriz,
Yazarın elindeki kalem, alnımda silinmeyen iz.
En iyisini o bilir, peki ya biz?
Bilinmeziz. Başlıksız bir şiiriz.

Başlığı olmayanda olur mu hiç son?
Sonumuzun bile olamayışına bir anason.
Belki başkasının şiirine olursun hoş bir başlık.
Ancak bizimkisi Querencia,
Başlıksız şiir.