Adımız Yoktu
Kazım Demir

Adımız yoktu haritalarda —
Çünkü biz, çizgilerle bölünmüş değil,
Acıyla örülmüş sınırlarda büyüdük.
Rüzgâr bile adımızı fısıldarken çekinirdi,
Çünkü ismimiz yasak,
Sesimiz tahrip edilmesi gereken bir sesti.

Doğduğumuzda gökyüzü vardı ama
Altımızda kayıtlı toprak yoktu.
Toprağımız dedelerimizin kemiğiyle yoğrulmuştu,
Ama tapusu başka ellerdeydi.
Biz, kimsesizliğin mirasçıları,
Görünmeyen bir halkın çocuklarıydık.

Bir dilimiz vardı —
Bizi susturdukları dil.
Her kelimesi bir suçtu,
Ama yine de annem
O dille ninni söyledi mezarlıklara doğru.

Zindanlarda öğrettiler bize
Unutmanın ne olduğunu.
İnsanın kendi sesine düşman edilmesini,
Kendi gölgesinden korkmayı,
Ve yine de gece yarısı duvara
Bir dağ resmi çizmeyi…

Her şeyimizi aldılar:
Adımızı, dilimizi, mezarlarımızı.
Ama bir şeyi unutmuşlardı:
Acı, insanın en derin hafızasıdır.
Ve biz acıyla yazmayı öğrendik,
Kanla değil — kelimeyle direndik.

Şimdi yürüdüğümüz her yol
Bir direnişin izini taşır.
Biz gölgesiz yürüyenler değiliz artık;
Biz, gölgeye şekil verenleriz.
İnançla, sabırla, inatla büyüyen
Yok sayılmış bir halkın yorgun ama onurlu kalbiyiz.

Eğer bir halkı savunmaksa suç,
Biz o suçu kutsal bir dua gibi işledik.
Her şiirimiz, her suskunluğumuz,
Bin yıllık bir hafızanın yankısıdır.