Bir akşam serinliği gibi
usulca sokuldun kalbime,
ne rüzgâr haber verdi gelişini
ne de bir yıldız kaydı gökyüzümden.

Sessizliğin kıyısında durduk uzun uzun,
bir adım daha atsak
ya düşecektik birbirimize
ya kaybolacaktık kendimizde.

Söz söylemekten korktum önce,
çünkü bazı kelimeler
duyulunca değil
hissedilince kanar.

Gözlerin,
bir sır gibi indi geceme;
ve ben her bakışında
biraz daha unutmayı öğrendim kendimi.

Dokunmak istedim,
ama ellerim
yalnızca hayalinle ısındı,
ve tenin,
zamanın ötesinde bir düşe saklandı.

Yanağıma düşen her hüzün
senin susuşundan bir damlaydı belki…
ve ben,
her susuşta biraz daha
varlığının yokluğunda kaldım.

Şimdi,
bir şiirin ucundayım
ve adını mırıldanmak bile
kalbime ağır geliyor.

Ey sessizlik,
bana onu anlatan en derin ses...
Senin kıyında bekledim,
belki bir gün
gönlümde yankılanan o solukla
yeniden doğarım diye.