Gözümün gördüğünü incitmem,
Çünkü gördüğüm benim,
benim kırılmış yerlerimdir o bakan gözde titreyen.
Gönlümden bakarsan sevginin,
gözün yalan söylemez;
gördüğü zaten kendisidir,
kendinden başka kimseyi kınamaz.
Zordur bu çölde refik olmak,
herkesle yola çıkılır sanırsın ilkin,
rüzgâr aynı rüzgâr, toz aynı toz…

Ama bir yokuş başlar ki sessiz,
orada anlaşılır kim kiminle nefes alıyor.
Kimisi yoldan anlar sadece,
kimisi yokuştan,
kimisi halden,
kimisi ruhtan…
Bir bakarsın,
aynı adımı atan kalmamış yanında.
O zaman yürürsün yalnız,
ama yalnız değilsin;
gönlünle yürürsün.

Gönül anlar gönülden,
kalp bilir kalpten,
göz görür gözden geçeni.
Ve bir gün,
çok uzaklarda değil,
tam da en kırık yerinde yolun,
bir çift göz çıkar karşına;
o gözde kendinden başka bir şey görmezsin.
İşte o vakit anlarsın:

Refik budur.
Yol onunla başlar,
yokuş onunla güzelleşir,
çöl onunla vaha olur.
Gönülden bak,
gönlün gördüğü hiç yanılmaz.
Sevda da, refik de
orada bulunur;
gözün değil,
gönlünün ta içinde.