he-ce-le-ye-rek
söylüyorum adını
he-ce-le-ye-rek
bakınıyorum
her yere
yoksun...

ve he-ce-le-ye-rek
kendime geliyorum
tavan arasında
kitlenmiş sandıkların
hiç açılmayan sırları var
hiç öpmediğim
avuç içlerinde

iste

sen iste yeter ki
sana anlatabilirim
bunu yapabilirim
ve şimdi şu anda
şu salisede
bunu yapmak için
gerekliydin sen...

yüreğinden önce
gözlerin öğrenmişti
rengimi ve sonra bedenin,
sırtında bir yerlerde
rengi maviye kesik
yürek izim
bir düş bozumu
gerdanında
öylece
usulca

bilirdim.

bir kenti
durduk yerde
terk edemezdin

evet evet
bir kenti dedim

ve ben,
kendimden bile
henüz bahsetmedim
yokluğunda bile
o kadar çoksun ki
bende/bu bedende

yokluğunda, martılara atılmış
denizin yüreğinde seken
taşlar çarpıyor göğüsüme

ve işte ben,
bu yüzden
hiç hedefim olmadan
sana geliyorum

yüreğindeki/yüreğimdeki
mavi izden
kapılardan/yollardan,
denizin tam ortasından
sana diyorum/

sana

diş aramda
maydanoz kırıntısı yok
ve geçti
ağzımdaki keskin
soğan kokusu
yeter çevirme başını

sakin ol
lütfen sakin ol
ollll !
sadece ol
kapat gözlerini ve öp beni
ciğerlerime dokunsun nefesin
sarmaşık gibi sar beni
aklımda geçmiş,
senli günlerimden
hatıralar var

beraber gülüyorduk ya hani
hani bir gün
çok kızmıştım sana
mızıkçılık yapmıştın
offf bilmem
hangi gündü sorma
yüreğime düşüyor işte

an/sızın
zaman/sızın

neyse
neyse ne

özledim seni tamam mı
özledim dedim tamam mı?
açık/saçık özledim..


(...)