ben ki sevgili,
nefes nefes
dağılmışım
tüm kapılarım kapılı
ışığı açıyorum
yüzünü aydınlatsın diye.
karanlığın med-cezirleri
alnıma düş/üyor
ve üşüyorum..

romatizmalı düşler
düşüşler yaşıyorum.

yokluğun vücudumda
kalın bir tabaka oluşturdu.

hiçbir yağmur ıslatmayacak
artık tenimi/sen gibi..

ruhuma ziller takacağım
kapı eşiği yalnızlığımda.
bir parmak mesafeden
düşer misin?
dokunur musun
sokulur musun..
acelen yok
ruhlar ölmez
ve yaşlanmaz
lakin
yaşarır
çiğ düşer gözlerinin
yapraklarına
közleri duman olur
kelimeleri koku
vuslat korku olur ki
acelen yok..

ölüm ruhla
sevişmedi henüz
ipi yağlı değil
gırtlağımın.

dayanacağım..
alt dudağına dişlerimi
geçirip
sıkıca asılacağım
hayata ve sana ki

sonsuz sabahlarım var
daha sana uyanacağım..

ve sevgili;
açık bırak kapılarını
ve korkuların
saklanırken ücralarına
say/
gelecek bahara kadar
say ki
yokluğunda
kahramanlar edindim,
yel değirmenlerinden uzak
ve ıslık çalmayı bile
marifet sayarak rüzgarda
yüreğime slogan olan adınla
eylem adımlarımla
sana gelerek zam/ansız,
gün batımlarınla
uzun baktıran hasretinle
hararetinle..
akıp sana
bakıp sana
kanıp sana kent/kent..

yetişemedim,
parmak uçlarımdan
uçup gitti kelebekler ki

bu gün buradayım..
bu yazın iliklerime kadar işlediği,
tedirgin ter temaslarınla ıslanıp
ruhsal diyalektiğin
açmazlarından uzak
hepsinden ve herkesten uzak
yüreğime yakın bu yerde.

rıhtım/martı/çay ve simit..
bir b-aşka kokuyor deniz
özledim bil/iyormusun bunu?

yüreğimin içine kadar
sokup parmaklarımı
harflere dokunarak/sana..
sokularak sana özledim ki

susarak ve susayarak
başlamamış süreçlerde
ütopik sonların
çıkmazlarında sustum..

biliyorum,
bacaklarına sürtünen
sırnaşık kedi gibiyim,
kaçıp sokaklarımdan
duvarlarına kadar
dayanıyorum ki
avuç içlerimde izlerin
hala ıslak mürekkep izlerin

ve bil ki sevgili;
dna’larımda
aklımı ve ruhumu
senden yana çelen
izler var

sen ki
gözlerinin rengi ben olan
benim olan kadın
kadınım..
tırnaklarındaki kırıklarla
say gelecek bahara kadar
say ki
sen bir
ben iki renk
mavi ve siyah..



(...)