0
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
136
Okunma
Gecenin koynunda adını fısıldadım,
Ay utandı, yıldızlar sustu...
Rüzgar... Senin sesin gibi değdi yüzüme
Usulca... Ama yangın gibi
Ellerimi koyacak yer bulamadım
Bir zamanlar senin ellerin vardır,
Şimdi boşluk tutar avuçlarımı
Ve boşluk bile seni arar hâlâ
Bir çay demledim bu sabah,
İkimize yetecek kadar...
Sen yoktun, ama ben
Yine de fincanı iki koydum masaya.
Günler geçiyor adını ezberlemiş her biri,
Saatler, suskunlukla anlatır seni
Ve ben her şeyde seni
Her şeyde kendimi kaybediyorum.
Özlem...
Adı kısa, kendisi dipsiz bir kuyu.
İçine düştüm,
Seninle başlıyor, sensizlikle bitiyor.
5.0
100% (5)
