Ben kimsenin gönlüne salıncak kurup sallanmadım,
Ne çocukluk hayali oldum, ne de masal sandım.
Ağırdı yüreğim, tutunmazdı rüzgârlara,
İncinmemek için bile, kimseye yaslanmadım...

Yolumda ne gül serildi, ne de umut ekildi,
Bir ben vardım, bir de içimde küllenmiş sevgi.
Gecelerle konuştum, yıldızları susturdum,
Kimseden medet ummadım, kimseye yük değildi.

Gönül dergâhım sessizdir, adımla mühürlüdür,
Oraya giren bilir ki; aşk değil, ömür olur.
Nice gamlı sevdalar, eşiğinden dönmüştür,
Ben yandım da demedim, yangını içimde kurur...

Bir kuyu gibi derinim, dibimde yok merdiven,
Bakıp geçen çok oldu, dalmadı hiçbiri nedense.
Ben kimseyi çağırmadım, ses etmedim kalbimle,
Kırılan her hecede, bir ömür gizlidir bende.

Kimse ip atlamasın gönül bahçemde artık,
Dal kırıldı bir kere, büyü bozuldu artık.
Ne gülüşle sarar ruhu, ne bir umutla barış,
Ben sevdadan döndüm çoktan, siz eğlenin varsın...

Bir çift göz isterdim, içimi görsün diye,
Bir el isterdim, iç çekişimi tutsun diye.
Olmadı... Her düş yalandı, her sabah hüsran,
Ben kalbimi kendime mezar ettim gizlice.

Ve şimdi rüzgârla savrulan bir yaprağım,
Ne köküm var ne mevsimim, ne de bekleyenim.
Ben kimsenin gönlünde salıncak kurmadım,
Kimse de gelip ip atlamasın yüreğime, yeterim...

@NURAL BEKTAŞLI