Hüzne b/andığımsın
kalemin isyanında yanan odun ateşi
bense otağı kurduğum kadar
mermerden mezar başlığımda
alıntı sözcükleri kovup da kapımdan
koyuverdiğim kadar yorgunluğumu
ihtimamla acı çekiyorum
aşkın küskün sesinde saklı
nazımdan arda kalan son bir gülücük
armağan ettiğim
yâdımın na’şında
sere serpe uzanmış kalemin tıknefesinde
saklı tutulası ölü nefsin
iz düşümünde batıl bir hicranla
soyutlandığım kadar hayattan
varsın olsun son tutamağım şiir
varsın olsun varsıl bir duygu
aşkın hicrinde yandığımın ertesi
hicreti evrenin
ve köpüren denizin öfkesinde
boğulan bir çiy tanesi
olmanın verdiği özgün hüzünle
hürriyetimi kuşatıyorum
yazdığım sözcüklerden arda kalan
bir gölge misali
yine kapımdan kovduğum
dünümün arifesinde
günde saklı yarının
şimdiden verilmiş hükmüne
rest çektiğim kadarım
ve kerelerin hicabında
adeta bir kale duvarıdır
kalemin izine bandığım yankısı gizin
eşleşen nice hüzün bir Haziran sabahı
uyuya kaldığım kadar şaşkın
kış güneşine sadık dalımla
ve açmayı ertelediğim goncanın niyazında
çöreklenen hüzün denen
dehşetengiz acıların isyanıdır
yazmaya durduğum her gün
her yeni şiir nasıl ki benden ayrılmaz bir parça…