Bir gece daha düştü avuçlarıma,
Bir iç çekiş daha göğsümde yankılandı.
Ay bile sırtını dönmüşken bana,
Sana anlatamadığım ne çok şey vardı...

Yorgan gibi üzerime serdim geçmişi,
Her kıvrımı sen, her yırtığı ayrılıktı.
Kendimle oturup dertleştim uzun uzun,
Sen yoktun ama susuşun yanımdaydı.

Küllerimle konuştum bu gece,
"Yanmışsın," dediler, "ama sönmemişsin."
Her yangının ortasında adını sayıklamışım,
Her "unuttum" dediğimde içimden geçmişsin.

Bir şarkı çaldı radyoda kısık sesle,
Senin sevdiğin… ben de nefret etmeyi bile başaramadım.
Her notada gözlerin canlandı,
Bir bakışın hâlâ içimde kök salmakta…

Duvarlarıma seninle konuşan gölgeler sinmiş,
Seni unutamadığım için değil;
Unutmak denen şeyin aslında
Hiç yaşanmamışlara ait olduğunu fark ettiğim için.

Zamanla geçer dediler,
Geçti… ama üstümden geçip paramparça etti.
Ben toplarken kendimi
Senin bıraktığın yerden,
Sen bir başkasının gülüşünde yeniden doğmuşsun belki de.

Biliyor musun,
Bazen seni değil, sana tutunan hâlimi özlüyorum.
Sevilmeyi değil, senin tarafında yanmayı,
Kendi yangınımda sana dair bir kıvılcım aramayı…

Ve evet, yine konuştum külleriyle bu gecenin.
"Bu kaçıncı sönüş?" diye sordular,
Ben de "Adını her anışımda bir daha yandım." dedim.
"Demek ki aşk, yanmak değil; yanarak kalmaktır." dedim.

Sonsuzluğa gömdüm seni,
Ama mezar taşın hâlâ kalbimde.
Dualar etmiyorum artık…
Tanrı bile kıyamaz böyle bir ayrılığa.

Ne zaman bir yıldız kaysa,
Aklıma senin ilk gidişin geliyor.
Ve ne zaman gözlerimi kapasam,
Bir veda mektubu gibi açılıyor hatıralar.

İşte bu gece de
Ben sustum, kül konuştu.
Sen unuttun, ben yazdım.
Sen uyudun, ben yandım…