peki
sus/alım
konuşmayalım
ağız boşluğumda
tutup seni
yutkunup
yutkunup

ne anlatabilirim şimdi?

çünkü sen,
tren raylarını
sevdin çokça.

ben,
vapurları

bu yüzden kestim
saçlarının kırıklarını
kestim sözümü
ve bende
dönüp arkamı gittim…

mavi bir bulutun
terkisindeyim
heybemde dağlarından
çaldığım patika
avuç içlerimde
gelişi güzel
sorgular ki

salondan odaya
ve sonra duvara dokunan
parmak uçlarıN kadar
yüreğimi acıttı
düşlerimdeki şeytan!

oysa gözlerin
gelincikler ekiyordu
gecenin çıkmazlarına

zamAN büyüyorken
yüreğimin avlularında.

terk edilmiş şehirler gibi
toprağıma sığmıyordum

yokluğunda/

önce harfler vardı ve sonra
kırıp dallarını maviye boyadık

gök/
yüzünün

boğazımızda
düğümlenirken harfler
etkisi geçmiş heyecanlar
içindeyken

biz/

avuç içlerimizdeki izlerden
tuttuğumuz yası silip
kırdık muammasını kelimelerin.

tamam!
peki…

hangi yana dönsen yüreğim..

yokluğunda/

rüzgarı dayayıp şakağına
yaprakların göçüne
son/baharlar adıyorum

camlara bırakılan dokunuşların
kum fırtınalarını çağırdığı
dudAKlarına ki

derinde miydim
yoksa teninde
gidemiyor musun
ölmek istediğinde
ve kalamıyor musun
hissetmediğin bir ten de.

bir düşü/şü üzerime çekip
odalarca
aynalar çarpıyordu yüzüme


yokluğunda

noktası eksik bir harf
dudak izini vuruyor kaburga kemiklerime

bütün gidişlerin
afyonlu sabahlara uyanıyor.

dağılsa saçlarında rüzgar
beklediğin yerde kış ki

ayaza çarpıyor bedenim
yokluğunda…



(...)