Yeri Göğü İnletirdiniz

Siz görmediniz, bilmezsiniz neydi o anlar
Her bir nefes, bir dağ gibi çökerdi omuzlar.
Acı öyle keskin, öyle derindi ki baksalar,
Bir fısıltı bile inan yeri göğü inletirdi.

Siz duymadınız, o çığlıkları içten içe,
Sarıldı ruhuma, nefesimi kesti git gide.
Karanlık bir kuyuya düşmüş gibi yerde,
Boşlukta yankılanan her ses, yeri göğü inletirdi.

Gözlerimden süzülen her damla yaş,
Bir nehri çağlatırdı belki de yavaş yavaş...
Yüreğimden kopan her bir ah savaş,
Sanki bir deprem, yeri göğü inletirdi.

Umut denen şey o incecik ip degil mi?
Kopardılar düşe kalka bu yolda yürümedik mi?
Her adımda bir haykırış gizliydi,
Ve her haykırış, yeri göğü inletirdi.

Siz olsaydınız yerimde, emin olun,
Daha fazla tutamazdınız kendinize sorun.
Sessiz kalır mıydınız o büyük acıya malum,
Sözleriniz, feryadınız yeri göğü inletirdi.

Şimdi bu satırlar dökülürken dilimden,
Hala o günlerin gölgesi üzerimde iken.
Biliyorum ki, siz de yaşasaydınız derken,
Sadece siz değil, yeri göğü inletirdiniz!