0
Yorum
11
Beğeni
4,8
Puan
121
Okunma
Ben seni sevmeyi bir yangının ortasında üşüyerek öğrendim...
Alev, alev yanarken içim,
Senin yokluğunla döndü ellerim.
Ne yandım diyebildim,
Ne üşüdüm.
Sadece adını
Sessizce içime gömdüm.
Geceleri yıldızlara anlattım seni,
Her biri gözlerin gibi sustu.
Uyku değil hasret çöktü üstüme,
Her sabah, sensizliğe uyandım.
Adını dudaklarıma sürmedim,
Çünkü bir tek kalbim bilsin istedim,
Ne kadar acıttığını
Birini içinden sevmek...
Sen sevmenin uzağında,
Ben vazgeçmenin eşiğinde
Kendi ellerimle ördüm yokluğunu
Çünkü bazı aşklar,
Dokunamayacak kadar gerçek,
Yaşanamayacak kadar kırılgandır.
Ve ben seni
Bir ihtimal bile olmadan
Ömrümce sevdim...
Bir yangında donarak öğrendim seni,
Çünkü bazen aşk,
Ateşte değil
Suskunlukta yanar.
5.0
80% (4)
4.0
20% (1)
