‘‘Kaderim bu böyle yazılmış yazım
Hiç kimsenin aşkında yoktur gözüm
Bir yalnızlık şarkısı çalar içim
Ben yalnızım, ben yalnızım, yalnızım’’
Hikmet Münir Ebcioğlu

*

Bir değil, bin yalnızlık şarkısı söylüyor içim
Betbahlığın, perişanlığın en ortasındayım
BEN YALNIZIM...


Gecenin karanlığı eşkiya gibi çökünce şehre
Aklıma da apansız sevdan geldi miydi bir de
Deymen gayrı saltanatıma...


Hani
O eski köy meydanlarını aydınlatan
Tek direkli, sönük ampüllü
Kendini ışıtmaktan bile korkan
Sokak lambaları vardır ya
İşte onlara benzer yalnızlığım...
Bırakın,
Bir değil, bin yalnızlık şarkısı söylesin dilim
Kime ne...


Uçsuz-bucaksız bir ummanda kaybolmuş
Yelkensiz
Küreksiz
Dümensiz
Başıboş bir tekne gibi yüreğim...
Ne yana gideyim?
Kime ne diyeyim?
Nasılsa yutacak beni dalgalar
Ve ben yalnızım...
Bırakın,
Bir değil, bin yalnızlık şarkısı söylesin dilim
Size ne?


Tarifsiz sızılar var bedenimde
Yüreğe saplı paslı bıçaklar misali
Sevdası hala içerimde
Çekip atsan bir türlü
Çekmesen bir başka...

‘’Söyleyemem derdimi ben kimseye’’

Ve ben yalnızım...
‘’Bırakın’’ dedim size!
Varsın,
Bir değil, bin yalnızlık şarkısı söylesin dilim...


Bursa,
16 Ağustos 2001