______


Sen,
uykusuz gecelerin yakasına işlenen
sükûtlu bir dua gibiydin.
Saçlarımın kırık ucunda
her gece bir başka veda büyürdü.
Kirpiklerime tutunan her yalnızlık,
sana benzeyen bir rüyanın küllerini savururdu.

Bir zamanlar
adını anarken titreyen heceler vardı dilimde—
şimdi susuyorum.
Çünkü bazı sessizlikler,
haykırıştan daha gürültülüdür sevgili.

Gözlerin,
kırılmış bir ayna gibi
benliğimi yedi parçaya bölerken
her yansımanda başka bir “ben”
başka bir “sen” saklıydı.
Ve ben, o aynaların ardında
bir ihtimalin kıyısında bekledim seni
bir ömür boyu.

Eylül sustuğunda
benim içimde bir gülüş koptu.
Çünkü sen,
bir gülüşün künyesiydin aslında—
kayıp zamanın kolyesine asılan
gizli bir kelime…

Rüzgâr bile başka esiyor şimdi.
Adını söyleyen her esinti
kirpiklerime diz çöktürüyor.
Hüznün,
limanı terk etmiş bir gemi gibi
beni kıyısız gecelerde bırakıyor.
Yastığımda sabahlayan adın,
saç diplerime sığınmış bir melodi gibi
her sabah yeniden çalıyor içimde.

Seninle başlamayan sabahlar
tamamlanmamış cümleler gibi
boğazıma düğümleniyor.
Kahvenin telvesinde
harf harf eksilen isminden
artık fal bile tutamıyorum.

Ben seni,
toprağın altında sabırla uyuyan tohumlar gibi bekledim.
Bir bahar mucizesi varsaydım ellerini,
gözlerinin ucundaki geceyi
geçip geçip sana vardım içimde.
Bütün duvar saatleri
gitmeyen bir zamanı gösterdi
her sen dediğimde.

Ve artık her Eylül,
bir adres sorusu bana.
"Kalbin hâlâ orada mı?"
diyor rüzgâr—
"İsmini duvarlara fısıldamayı bıraktı mı o kadın?"

Cevabım yok sevgili…
çünkü bazı suskunluklar,
mezar taşı gibi ağırdır.
Ve ben
her “yitik” sandığım duygudan
bir “yeniden” büyütüyorum kendime.
Kendi mezarımdan kendimi kaldırıp
bir çiçeğin ucuna tutunuyorum yeniden.

Bil ki,
gözlerime ağlamayı unutturan kadın hâlâ benim.
Ama artık
gözlerim yalnız sana değil,
dünyaya bakmayı da biliyor.
Seninle büyümeyen şiiri,
kendime büyütüyorum artık.


Peri Feride ÖZBİLGE
23.05.2025