______

Yalnızlığın sırtından dökülen
yırtık bir geceydim ben.
Kendi karanlığımı
kendim giyindim usulca.
İçimde yorgun bir kadının
göz çukurlarında birikmiş
çocukluğu vardı
bir daha annesine dönemeyecek…

Sen bana gelmedin,
ama ben
sana bin kere gittim.
Her gidişimde biraz daha gömüldüm,
ve biraz daha
başkasının olamayacak kadar sen oldum.

Bağışla beni,
çünkü sevmekle
öldürmek arasında çok az fark vardı.
Ben seni yaşatamadım,
ama kimse de benim kadar sevemedi.

Kayıplar iç içeydi,
birini bulmak, diğerini yitirmekti.
Bir mezarın başında
yüreğimi bırakıp döndüm bir gece.
Toprak örtmüyordu üzerini,
yalnızlık örtüyordu.
Ben seni
en çok
beni terk ettiğinde anladım.
Kalmak mı zordu,
gitmek mi bilmiyorum
Bil ki,
sen gidince ben kimseye dönemedim.

Yalnızlık bir ranzaydı,
üst katı gurur,
alt katı özlem.
Ben hep arada uyandım.
Ne yükseğe çıkabildim
ne yere inebildim.
Bir kadın,
sadece sevmekten yorgun düşer mi?
Ben düştüm.

Zaman beni giyinmiş gibi yaptı,
içim boştu,
dışım "iyiyim" dedi.
Sesim susmayı öğrenince,
yüzüm de gülmeyi unuttu.
Ama ben hiç unutmadım
birlikte kuruduğumuz o sonbaharı.

Ey veda!
Sen hiç birinin gözünün içine baka baka
“git” diyebildin mi?
Ben diyemedim.
Dilimin ucunda kaldı
sana dair bin cümle
ama senin yokluğun
hepsinden daha güçlüydü.

Şimdi ellerim dua değil,
sükût taşıyor.
Gözyaşı değil bu,
kabullenmenin sızıntısı.
Ve ben
bir şiirin en son dizesi gibi
yalnızım…

Bir ses vardı içimde,
bir taş gibi sustu.
Ve suskunluk büyüyünce
adı artık sadece
“senin yokluğun” oldu.

Ben seni
anılarımın arasından değil,
kendimin içinden çıkartmaya çalıştım.
Bir kalbi,
kendi avuçlarınla kazımak gibi…
Derinleştikçe kanayan bir tür dua…

Ve şimdi,
gökyüzüne bile küskünüm.
Çünkü o da senin kadar uzakta…
Açtığım her perde
senin gitmişliğine perde oldu.
Ve ben,
bir boşluğun pervazında
duran unutulmuş bir tokaydım.

Toprakta unutulmuş bir mevsimim artık:
Bağrı çıplak bir mezara
yüzü sana benzeyen
serüvenler gömdüm.
Üzerine sonbaharı örttüm,
üstüne adını bile koymadım.

Bir veda değil bu
bir “ben artık yokum” şiiri.
Sesimi çekiyorum hayattan,
adımlarımı geri alıyorum yollarımdan.

Eğer biri sorarsa beni,
“birini çok sevdi,
ve o sevgiye gömüldü”
deyin.
Çünkü ben
en çok seni severken öldüm.

Peri Feride ÖZBİLGE
24.05.2024