karpuz kabuğundan gemiye binen
çabuk iner diyordu
ismail amcam
heves edilenlerin kursakta kalışını
peşinen söylüyordu
bize

kaç yaşlarındayım
hatırlamıyorum
hoparlörden bir ses gelmişti
ses kontrol
ses kontrol
sesin geldiği yöne doğru
koşmuştum

çok fazla çalılık vardı muhitte
çalıların içinde
bir evden geliyordu ses
çalıların ardında
ev gibi görünen yer
oysa bir camiymiş meğer

içeri girdim
hiç tereddüt etmeden
içerde ismail amcam vardı
elinde mikrofon
hadi dedi
başla okumaya müezzin sensin
utandım
direnmem fayda etmedi

yaz tatilinde
her sabah çocuklar
küçük yaşta mektebe giderdi
ben de
bu mektepte öğrenmiştim
ezan
ve namaz dualarını

başımı sıvazlayarak
dedesi eski camimizde
yıllarca bize namaz kıldırdı
onun torununun sesiyle
başlasın isteriz
yeni camimiz

elime aldım mikrofonu
okudum ezanı
o kadar heyecanlanmıştım ki
bilemedim ne okuduğumu
doğru mu
yoksa yanlış mıydı
bilemedim

bakmadan sağıma soluma
koşarak çıktım camiden
eve gittiğimde
ağlıyordu annem
ezan sesini duymuş
çok beğenmiş
mutluluk göz yaşlarıydı akıttığı
annemi böyle
mutluluktan ağlattığım zamanların sayısı
daha fazla olsaydı
keşke

her şeyin tekdüzeliğine
sessizliğine
yavaşlığına
elleriyle hareket kazandırırdı
annem
koca bir ömür boyunca
bu sıra dışılığın kahramanlığını
yansıttı bize

belki de
tabelası olmayan karpuzcu tezgahının da
tablosunu çizdi fırçalarla
renk renk

taşranın körelticiliği işte
şöyle yankılanıyordu kulaklarımda
bazı sesler
hoca mı olucan len başımıza
ressamın elleri kırılıyordu
o anda
karpuzcu tezgahı
darmadağındı

ezan benim için özgürlüktü
ezan huzurdu
dedelerimizin
minareleri ezansız bırakma
yakarışları
bundandı hep

eskiden şaşırırdım
ezan sesine hasretim diyenlere
bu kadar mı önemli derdim
ben zaten ezan sesiyle büyümüştüm
yokluğu nasıl bir şeydi ki
bilemedim

şimdi
ezan sesi duyulmayan bir yere gittiğimde
ezan saatlerini kulaklarımla değil
gözlerimle fark edince
annemin göz yaşlarının
duvarda ki rutubete
niçin karıştığını

bu vatanın ezansız
bu milletin selasız
her zaman eksik kalacağını
anladım

redfer

Şiir ve eserin tüm hakları İlyas Kaplan’a aittir