Unutma!

Toprağı bereketli
dağları gururlu ülkem
acıya yurt olmuş coğrafyandan
yüzü gülen çocuklar doğmuyormuş.

Ve lakin;

"Şafak vaktinden önceki karanlık en koyu karanlıktır."

Ama bil ki,
Bir damla gözyaşıyla uyanır toprak,
bir çift minicik el sarılır hayata.
Anadır bu ülke,
her acıyı emzirir umuda.

Bir türkü tutar dağların eteklerinden,
Savrulur ovanın dilsiz rüzgârına.

Ve bir çocuk,
Yine de gülmeyi öğretir
Küllerinden doğan ülkesinin
Mevsimlerine.

Her taşın altında şehit kanı vardır vatanımın.
bir ninenin sabırla eğirdiği vakit gibi ;kazır kaderi..

Ve ülkemin cefâkar kadınları,

Tütünle yoğrulmuş ellerinde
Ekmek gibi saklar sevdasını.
Çocuğunun açlığında sabır örer
İplik iplik, geceden sabaha.

Ve onlar ki;

Yürekten yüreğe yol bulan sevdalarını,
Nice gururlarını susar da yutarlar,
Sessiz sedasız yenen lokmalarda.

Çamaşır suyuyla yıkadığı umutları
hâlâ bembeyazdır, hâlâ diridir,
göğüs duvarlarında.

Bir ibrikle taşınan su kadar kıymetlidir her umut.

Ah bu toprak!

Çiçek yerine sabır büyütür çoğu zaman.
ama her sabır,
bir menekşe olur sonunda,
karlı dağların koynunda.

Bir köy okulunun bahçesinde,
Yırtık ayakkabısıyla koşturan o çocuk,
Bir gün kalem tutan eliyle
Kaderini yeniden yazar ;
-unutma!.

Aliye Uyanık/Bozok kızı
16.05.2025