Bir ceylanın şahsında, sevmek nedir anladım
Şen şakrak gülüşünden, bana bir şeyler oldu
Çevremdeki herkesle, muhabbeti sonladım
Asaleti duruşu, aklımı baştan aldı.

İçtendi samimiydi, göründüğü gibiydi
Köşkümde oturmuştu, hanemin sahibiydi
Erken konuşmam ama gönlümün talibiydi
Çektiği acıların, derdi içimde kaldı.

Beklemediğim anda birden karşıma çıktı
Bülbüle benziyordu, sesi içimi yaktı
Tüm çiçeklere inat, gamzeleri gül koktu
Güvenip açılmıştı, beni kendinden bildi.

Tatlı dil güler yüzü, endamıyla boyuyla
Tevazu timsaliydi, yerle yeksan huyuyla
Sanki benim malımdı, toprağıyla suyuyla
Kalbimi de zorladı, beni ikiye böldü.

Gözüm bardağa döndü damla damla taşırdım
Birazcık aklım vardı, bir yerlerde düşürdüm
Hayal âlemindeyim, birden bire şaşırdım
Başkası yokmuş gibi, gelip beni mi buldu?

Neyzemî’yim vuruldum, kaşı ile gözüne
Beni hayran bıraktı, okkalıklı sözüne
Severek imza attım, som altından özüne
Ondan kötülük gelmez, içimden öyle geldi.

Necati OCAKCI (Aşık NEYZEMÎ)