Herşeye alışıyor insan hayatta
Unutmuyor ammâ alışıyor...

Annesiz çocukların hasreti hiç dinmiyor,
80 yaşına da gelse, bu acıyı yüreğinde taşıyor...

Şu anneler günü var ya her sene,
Annesi olmayanın, anne olamayanın,
Yarasını kaşıyor...

Ahh anne!
Senden başkası hissetmiyor kalbimdeki elemi,
Senden başkası farketmiyor,
Gözlerimdeki nemi...
Diyorlar ki; "Çocuklar annesizde yaşıyor."

Bilmiyorlar ki anne!
Annesinin sıcak kucağında büyümüş,
Şefkâtli kollarının desteğiyle yürümüş,
Sevgi dolu sesiyle
Söylediği, ninnilerle büyümüş evlâtlar,
Nereden bilsin ki, karanlık gecelerde
Yanlızlığın yorganını başına çekmiş,
Kaç çocuk ağlaşıyor....

Ahh annem!
Kalbimi en çok kıran ve kanatan şeyi bir bilsen;
Kimsesizliğin, soğuk taşına busunmuş
Annesiz çocukların,
Yanından geçenler eli cebinde
Başını diğer tarafa çevirerek,
Yüzünde sevgisiz bir acıma hissi
Parmaklarının ucuyla uzatırken iyilik sandığı kırıntıları,
Sanki eline kir bulaşıyor....

Annesiz çocuklar, küçüçük yüreklerinde,
Dağlar kadar hasret,
Dünya kadar keder,
Aldığı her nefes sayısınca özlem,
Annesine kavuşmanın hayali ve heyacanıyla sonsuzluğa koşuyor...

Biliyorum ki, bu hikâyenin sonunda,
Herkes hak ettiğine kavuşuyor...

Çocuklar annelerine kavuşmayı hak etmez mi anne!
Bu tesellinin huzuru, iliklerime kadar ulaşıyor.....

Nuriye Akyol 22/4/2023