kar hançeriydi uykun
sıcak yaz tadıyla
alıp götürürken, sessizce seni
içimdeki gürültüyü
ben bildim, ben duydum yalnızca

kimse, kimsenin öyküsünde
başrolü oynayamıyor
“ateş düştüğü yeri yakıyor” anne

yanım, yörem
karanlığın bağrı arka sokaklar/da
tutunamayanlardanım…

sensizlik…
boğazımda, zincirli demir bir halka/ yalnızlık
ve o
benden, çok adım önde…

/hiç yalan söylemedin ki sen bana
şu ana kadar
ama bu ettiğin, en büyük yalan anne!
demedin
“anneler de ölürmüş” diye/

susmak kabullenmektir
sustun, sustun öylece
demek ki, ö l d ü n anne! ...

bıraktığın sessizliği
anlatmak ne mümkün
hangi gömü eşdeğer olabilir ki bu sükûta?

kapanan gözlerinde durdu
söndü, silikleşti hayat
acımasız gerçekliğinde
ölümün elleri
çekip, yuvarlıyor kendi d e r i n l i ğ i n e
her yer aynı mesâfe
acıdan f i r â r edilemiyor anne

“sesleri bana ninni gibi” dediğin
saatlerinin hepsini susturdum
sen susarken
sesleri saplanıyor göğsüme

dikiş makinan
siyah bir örtüyle kaplanmış olsa da
ellerinin üstünde durduğu
bir sinema perdesi
tıkır tıkır işliyor sesi
ayrılığa bölünen beraberliği dikiyor gölgen…

körleşiyor zamanın aynası
siyah, soğuk bir bıçak kesiyor
çoğul renkleri
dünya kadar büyüyor geceler
her birini içiyorum
son damlasına kadar

gece sarhoşu bedenimin
titrek elleriyle
sana yazıp çizdiği
dayanağım masadan
senli rüyaları olan, uykular dileniyorum

kemiren, bitmeyen kalp ağrımla içimdesin…
ve senle ben
yâdellerde
varlığıyla, birbirinin hayatından
artık geçemeyecek olan
gece yolcularıyız

mavide duramayan, saralı zaman
sararıp düşüyor yere durmadan
diri, duru, deniz bakışları kayıp
çok uzak ufuklara sürgün
gün/ geceye hep mağlup

giderken, beyazı da götürdün üzerinde
başka bir milât bu
ıssız, gri çorak bir ova
kımıltı yok hayat dallarında
susmuş sesler
boş, bomboş, anlamsız dünya
kayboldum senden sonra

bugün benim doğum günüm anne
büyü(medim) düm
elli yaşını geçik
hâlâ salya sümük
bilmediği sokaklarda
annesini arayan
küçük bir kız çocuğuyum…

senin beni kollarına aldığın gün
yeni dünyadan korkarken
kokunla susturduğun ben/i
susturamıyorum…

bir dudağıma, bir yüreğime bastırıyorum tütünü
unutmuş/ gün ışığını çağırmıyor pencerem
yorgansız gecelerim
üşüyorum ellerin olmadan…

açıkta her yer
yıkıldı kartal yuvamız
bir cami avlusunda göçtü yarınlarım
kışa tutsak oldu baharlar
erimiyor buz salkımları saçakta
toprak altından, k a p a l ı görüşlerimiz…

ne yüreğim ne de ayaklarım/ istekle
götürmedi beni hiçbir yere
bunca zaman
sığamadım/ sığınamadım
toprağının yığınına dökülen
can sızıma, s a n a koşuyorum bir tek…

Hâdiye Kaptan



(Bu şiir 8. 5. 2011 tarihinde yayımlanmış olup anneler günü sebebiyle okumayanlar için tekrar sayfaya alınmıştır.)