Ey sevgili…
Şu duvarlar var ya, şu duvarlar…
Sana çarpmak için örülmüş sanki…
Adın her taşın içinden yansıyor suretime,
Her kuytuda gam ve kedere dokunuyorum hasretinle...

Ey can’ım,
Ey sükûtun en derin sesi,
Sen ki ömrümün gecelerine oldun sabahın ilk neşesi.
Ben bir garipken sen oldun bahar yeli.
Sen nerede esersen, gönlüm oradan oraya çarparak vurur kendini.

Mavim, yeşilim, alım…
Söyle, duvar örülür mü aşka?
Kışım, baharım, hepsini bozanım…
Söyle, duvar örülür mü sevdaya?
Yemin ederim ki,
Her yanışımda taş yüzünü döner,
Yalvararak ağlar toprağa.

Her taş bir azap, her tuğla bir hicran.
Ördükçe kaderimi, beni biçare bırakır şu zaman.

Ah al yüzlü,
Ah geceyi öldüren,
Gündüzü köşe bucak gömen sevgili…
Ben arzuya değil, senin özüne yanarım.
Sen ki sanırsın, gül suretine kanarım.
Sen ki sanırsın, hoş sözüne kanarım.

Ah bir bilsen,
Bir bilsen…
İçime sığmıyorum da,
Kendimi ite kaka sığdırmaya çalışırım.

İnan ki, koca cihan taştı taşacak da,
Ziyan olacak diye çok korkarım.

Ah, gökten yağan su deryam…
Ah, dalını kendinden düşürmeyi seven sevgili…
Sen vuslat sanırsın ya gözümdeki şu cemâli,
Ben onda görürüm sende dönüştüğüm
Aşkın hilâlini…

Ey sevgili…
Şu aciz kulun derme çatma gönül kapısındasın,
Sana ’gelme’ desem nafile; sen hep yanımdasın.

Ben ne çok dolandım şu sonsuz âlemi…
Nice kadim taşları kaldırdım,
Son mecalimle yorulmadan altında seni aradım.
Onca yüzyıl dolandım da,
Canımda buldum ya seni!
Meğer, bir hüzünlü bakıştaymış seni bulmak,
Bir susuşdaymış ya sana varmak…

Ah… ah…
Şu emanet nefeste,
Koca bir perde kalktı önümden.
Senin her ölümün,
Bam telime basa basa,
yeniden doğarak geçti benliğimden.

Ey yâr,
Ey beni duvardan duvara çarpan yâr…
Sen sandığım,
Hakk imiş meğer.
Tam seni yokluk zannederken,
Ben hakikati bulmuşum.
Tam "yıkıldım yar" derken,
Meğer en güzel halim olmuşum.