Ve şimdi…
Bir şiir kalır senden geriye,
Bir de küllenmiş bir gönül…

Bitmez hasretinle, yaz kış,
Umuda bağlanmış her ten.
Hayaller kurmuş, aldanmış,
Kandırmışsın kendini sen.

Bir yangınla sönen gözler,
Kavuşmayı hiç bilmemiş.
Ziyan olmuşsun onca yıl,
Boşuna beklemişsin sen.

Bir çöl misali kalbinde,
Susuz kalmış hoyrat benzin.
Bir yüz bulup takvimlerde,
Hiç yürekçe sevmemişsin.

Ne toy bir bahar uğramış,
Ne de gonca çiçek açmış.
Ziyan olmuşsun onca yıl,
Boşuna ağlamışsın sen.

Sevdandan her bir iz yalan,
Kalp boşluğa savrulmuşsa,
Hülyalar, dinmeyen hicran,
Hayat boyu yaşanmışsa...

Bir cam kırığında aylar,
Kuşlarla göçüp gitmişse,
Ziyan olmuşsun onca yıl,
Boşuna tükenmişsin sen.

Şimdi dönüp de bakarsan,
Mazinde kimse kalmamış.
Islak, yorgun bir rüyadan,
Resimler çöpe atılmış.

O yollara götürecek,
Umut, ufukla biterken,
Ziyan olmuşsun onca yıl,
Boşuna üzülmüşsün sen.

Belki de bir gün anlarsın,
Giden geri dönmez, gönül.
Feryatla, figan akarsın,
Yaraların sarmaz, gönül.

Sesinden şiir toplarken,
Gülleri saklamamışsan,
Ziyan olmuşsun onca yıl,
Boşuna yakınmışsın sen.

Halil Kumcu
6 Mayıs 2025 / Salı / Ankara