sırtımı döndüğüm her sokak
biraz daha eksiltti beni
bir çocuk sesi silindi duvarlardan
kireçle kapatılmış bir dua gibi
sığmadım hiçbir sabaha
çoktan daraltılmış bir geleceğin cebindeydim.

bir mendil kayboldu annemin sandığında
üstünde kan değil
unutuş izi
göçmen tınısı bir bakışın ucunda
sessizce düştüm harflerin arasına
yani yazıldım, yazıldıkça yarıldım.

geç kalınmış bayramlar taşıdım cebimde
bir kıyıdan ötekine yürür gibi
çorak bir içsizlikle
her adımda biraz daha susmayı öğrendim
bir çınar gibi susmayı
gövdem yerinde kalsa da dallarım başkaldırırdı.

neye yönelsem ardında başka bir yoksulluk
başka bir devrik cümle
açlık değil sadece eksiklik
bir elin değmediği omzun tenhalığı
kirli bir yol haritasıydı içimdeki
önceden çizilmiş ayrılıklara doğru.

gölgesi kalmış bir ismin ardında
düşüyordum usulca,
kimse bilmiyordu
bir şiirin içine gömülüyordum sessizce.