(tanrı intihara kalktığında)

kan teriyle çizilmiş bir mushafın içindeyim
ayetler doğmuyor artık
rahmin içi boş
çocuklar doğmadan gömülüyor
ve gömülmeden yakılıyor

tanrı’yı doğuran kadının
rahmine zincir vurulmuş
kutsal doğum,
devşirme cellatların testisinde bekliyor

secdeye varmayan bedenin
kıpırdamayan diliyim
abdestsiz doğurulmuş her kelime
bir çividir eski ahit’in alnında

ey ateşin diliyle konuşan
seni yakan ben değilim
senin doğduğun
çoktan kurban edilmiş bir dinin
boş mezarıdır

üç kere sustum
birincisi bebekken göğe bakamadığım için
ikincisi peygamberin gözleri kör doğduğunda
üçüncüsü,
tanrı intihara kalktığında

kadınlar doğmuyor artık
sadece açılıyor
rahim değil onlar
bir mezar açıklığı
üzerine kapanmış bin yıllık bir dua gibi

ey “ol” diyemeyen
sus
çünkü "yarat" dediklerin
kendini yiyerek doğuyor
ve her biri senin suretinde yok oluyor