.......

Ben seni göğe yazdım .
Yağmur yağsa, sen düşersin toprağa.
Güneş açsa, sen doğarsın gözlerime.
Ben seni yoklukta sevdim,
var gibi…
Sen bilmiyorsun ama
ben hep oradaydım,
sana en uzak ama en çok sen olan yerde…

Ben seni
bir gece yürürken
kaldırım taşlarının arasına sıkışmış ay ışığında buldum.
Üzerine bastıkça içim ezildi
Sesini duyan olmadı...

Ben seni
söylenmemiş duaların tam ortasında,
bir çocuk suskunluğunda sevdim.
Sustuğum her kelimede
biraz daha dokundum tenine
senin bile haberin yoktu.

Ben seni
bir şiirin en kırılgan yerinden tuttum
ellerim kesildi,
yüreğim taştı.
Adını her heceye bölüp
her gece tekrar tekrar topladım…

Sen,
bilmeden en çok bildiğim oldun.
Sana yürürken
benlikten soyundum.
Dönüp baksaydın bir kere
görürdün:
Ben çoktan senin olmuşum...

Ben seni
zamanın unuttuğu bir sokakta
rüzgâra asılı bir mendil gibi
dalgalanırken sevdim.
Bir ucu umuttu,
bir ucu senin ellerindi.
Tuttum,
hiç bırakmadım…

Ben seni
konuşamayan çiçeklerin
renklerinde okudum.
Her kırmızıya adını verdim,
her sarıya bir tebessümünü sakladım,
ve maviler…
ah, o maviler
sana baktığım gözlerimdi…

Ben seni
yalnızken en çok sevdim,
kalabalıkta eksilen yanımı
yalnızlığımda tamamladın.
Sen yoktun,
ama ben hep seninleydim.

Ben seni
bir gün değil,
bir ömür beklemeye razı olacak kadar
temiz sevdim.
Kirlenmeden,
eksilmeden,
sadece çoğalarak.

Ben seni
tutuşan bir gecenin ortasında
sessizce sevdim,
ateşe su taşıyan serçeler gibi,
küle dönmeyi göze alarak…

Ben seni
anılara dokunur gibi değil,
her hatırayı ellerinle yeniden yaşar gibi sevdim.
Bir bakışını alıp
bin masal kuracak kadar
çocuk kaldım içinde…

Ben seni
hiç kimseye anlatamadığım
suskun bir harf gibi taşıdım dudaklarımda,
her hece sen olurken
hiç konuşmadım.

Biliyordum,
göğe yazılmış bir kaderdiydi bizimkisi,
ne zaman yağmur yağsa
adını toprağa düşürürdü gökyüzü.

İçimde
bir çınar gibi büyüdün,
köklerin en karanlık yarama sarıldı,
gövden, sığındığım tek ev oldu
ve ben
sana sarıldıkça kendimi buldum.

Sen
hiç sormadan bildiğim cevaptın,
adını anmasam da
her nefesimde sen vardın.

Ben seni
bütün eksiklerimle sevdim.
Bütün korkularımı sana emanet ettim.
Ve her seferinde
“olmaz” dediğimde hayat,
“o var” dedim, sen dedim, aşk dedim…
ve yandım bir kere daha.

Ben seni
gölgene bile kıyamayan bir ağaç gibi,
dalımı sana dayayıp
kırılmaya razı geldim.
Çünkü sen kırıldığında
ben dağılıyordum.

Ben seni
kalbimin en çok acıyan yerinde
merhem gibi tuttum.
Ne zaman gözyaşı düşse
adı sen olan bir gül büyüdü içimde…

Peri Feride ÖZBİLGE

28.04.2025