..........


Sen gidince…
Bir şey eksiliyor içimde,
adını koyamadığım bir boşluk
salınıyor damarlarımda...
Sanki şehir susuyor,
sanki kuşlar uçmayı unutuyor.

Saçma diyor akıl,
ama yürek susmuyor işte:
"Özledim," diyor.
"Onu düşünmeden duramıyorum."
Ve ben…
Senin hayalini alnımda taşırken,
yaşadığımı unutuyorum.

Bir hayalinle başlıyorum güne,
bir hayalinle uyuyorum her gece.
Gülüşünü ezberlemişken gözlerim,
neden yokluğunu okuyorum her yerde?

Ben seni…
olmadığın her şeyde hissediyorum,
giyilmemiş gömleğinde,
yarım kalan cümlelerinde,
ve en çok da
"geri gel" diyemediğim suskunluklarımda...

Sen gidince…
Kapılar rüzgârla kapanıyor,
sokak lambaları titrek bir bakışla sönüyor.
Zaman, sırtı dönük bir yabancı gibi
sessizce uzaklaşıyor benden.

Giderken...
ayak sesinle beraber
toprağıma hasret tohumları ektin.
Adım adım büyüyor şimdi içimde,
sensizliğin dikenli bahçesi...

Ve ben...
her sabah dalından düşen umutları
toplamakla meşgulüm.
Avuçlarımda kuruyan dualar var,
gözlerimde tamamlanmamış bir veda...

Sen gidince...
Sevdiğim renkler soluyor,
şarkılar gam yükleniyor.
Ve hiçbir söz,
senin adını söylemek kadar güzel olmuyor.

Biliyor musun?
Senin yokluğunla barışır gibi yaparken,
içimde büyüttüğüm
o kocaman hasreti
kimse bilmesin diye
gülümsüyorum.

Ama sen bil…
Sen gidince,
ben yarım kalıyorum.
Giden, sadece ayak sesini değil,
ruhumu da götürdü...


Ve eğer bir gün...
rüzgâr sana beni fısıldarsa,
bil ki hâlâ oradayım:
o giderken titreyen bakışta,
arkasından kapanan kapıda,
bir de
“dönebilir mi?” diye her gün göz ucuyla baktığım yollarda...

Ben seni,
sadece kalanla değil,
gidenle de sevdim.


Peri Feride ÖZBİLGE

28.04.2025