Bu şiir bir özlemin değil, bir yangının dili. "Ellerine hasretim" derken bir bedeni değil, bir bütünlüğü arıyor şair. Eller, burada yalnızca bir temas değil; ait olmanın, sığınmanın, hatta belki kendini bulmanın simgesi.

"Tek kelime etme, dinle sadece" diyerek başlayan sükûnet, aslında içsel bir fırtınayı saklıyor. Sözlere değil, hissedişe çağırıyor. Bu bir anlatı değil, bir yaşantı şiiri. Kelimelerin değil, sessizliğin içinde konuşan bir duygunun ifadesi.

"Çakırkeyfim bu gece" sözüyle birlikte hafif bir serserilik, hafif bir cesaret geliyor dizelere. Aşk burada bir sığınak değil; göze alınmış bir yakılış. Şair, sevdiği kişiye hem yakaran hem de meydan okuyan bir dille yaklaşıyor. Gecenin esmerliği, tenin rengine benzetiliyor; gece bile sevgilinin suretine bürünmüş.

"Kirpiklerine okuduğum yanık ezgiler" ise en güçlü imgelerden biri. Şair, sevgilinin gözlerine bir tür ağıt, bir tür sevda ilahisi okumuş sanki. Aşk, burada hem müzik hem yangın. Ve devamında gelen "eşkıya soluğu" benzetmesiyle sevda artık yasa dışı bir ruh haline bürünüyor: asi, kuralsız, dizginlenemez.

"Acıma sakın bana" dizesiyle birlikte şiir, bir teslimiyet anına ulaşıyor. Şair acıyı istemiyor; merhamet değil, tutku arıyor. Hoyratlık istiyor çünkü incelik yetmez olmuş. Yakmak, kül etmek istiyor çünkü sevda, artık var olmak değil; tamamen yok olmaya razı olmak.

Son dizeye tekrar dönüyor şiir: "Ellerine hasretim, anla." Bu, bir kapanış değil; bir yalvarış. Anla ki suskunluk son bulsun. Anla ki, aşk sözcüklerin değil, yanmanın dilinde yeniden doğsun.

Kaleminin kağıda dokunuşunu özlemiş şiir , sanki onun sesi olmuş yazdıkların....Kağıdın kaleme özlemini yansıtmış sanki dizelere. Ne güzel bir şiir bu Su. Özlemişiz şiirlerini
Tebriklerimle arkadaşım , nicelerine...

İlkkez yorum yazıyorum bir şiire,
Şiir ötesi diyorum ve susuyorum.