Geldiler,
bana söylenmemişti
gittiler yine söylenmedi
bir veda edilmedi
üzüldüm
hem nasıl üzülme

akşam hazırladım yemekleri
gece geldiler
gece yarısı uyuduk

biz her gün erken kalkıyoruz
uyanığız
sordum kahvaltı hazırlayım mı
dedi yok

daha önce de gelirlerdi
birkaç gün kalıp
işleri bitince dönerlerdi
öyle sandım
direk bana söylenmiyor
akşam masada konuşulmuş

yakınım diyor ki
beş defa söyledim sana
bir gece kalıp dönecekler
öyle ise ben niçin
anlama güçlüğü çekiyorum

muhakkak
beyinsel hasta olmalıyım

suçlu hissediyorum
suçum ne bilmiyorum
içim bulandı
göğsüm darlandı
ağlayasım geldi

ne görmüşüm kendimi
bilmem ne bilmem ne

sonunda
onca sevgim çöpe gitti
heyecanım
hazırlanışım
söylenmiş duymamışım

uyuyan
uyandırılır mıymış
rahatsız etmişlermiş
sessizce çıkıp gittiler

telefon ettim
sizi ailem gördüm dedim
rahatsız ettik diyor
rahatsız edin bizi
biz de size gitseydik
aynısı değil mi diyorum

soruyorum
gittiniz mi
pişkin, evet
köprüyü geçiyoruz

karşıya
geçiyoruz diyor
bütün gün de
haber vermeden

diyorum ki
böyle gitmek olur mu
yemek hazırladım,
yatakları serdim

en yakınım
bana güvenmiyor
içimi görmüyor
tanımıyor
hinlik düşünmüşüm
onları suçlamışım

bana nasıl
haber vermeden
giderler
diye düşünmüşüm
zihnimi okuyor kendince

ağladım ağladım
dedim
ben
onları sevdiğim için
ben onları

lokmalar dizildi yutamadım
kendimi çok mu
önemli görüyormuşum
ben neymişim
sahi
neyim ben yahu

insanları sevdikçe
sevgi kaçıyor uzaklara
giden gidene
kalan hep ben
güvendikçe soğuyorlar

samimiyet
içimde solgun bir çiçek
beslenemeyen
gözlerim bulanıklaşıyor
midemde kocaman bir ateş topu
sevgisizlikten ölüyorum ...

Gülhan Çeliktaş