Ne zaman konuşsam sonu hep pişmanlık
Gözyaşı döküş vicdan azabı çekiş perişanlık
Yüreğim yanar sonra acılaşır kekremsi dilim
Konuşma insanı değilim ki ben, bunu bilirim...

Sanki konuşmak bir mecburiyet veya meşguliyet
Olsa da aslında kalbimde saf tertemiz iyi niyet
Yer beni pişmanlık hissim içine düştüğüm zillet
Maalesef konuşma insanı değilim ki ben...

Karşımdaki soru sorar içtenlikle cevap veririm
Dosdoğru anlatırım belki de her şeyi açık ederim
Ondan sonra da yalnızken kendi kendimi yerim
Aslında konuşma insanı değilim ki ben...

İnsanlar hakkında heyecanla konuşma yapınca
Korkuyorum ne yaparım Allah’ın huzuruna varınca
Olanı biteni kendimce olduğu gibi detaylı anlatırım
Fakat belki bahsettiğim insanın günahını alırım...

Keşke konuşmasaydım dediğim o kritik zaman
Bir el ciğerlerimi süratle söküp alıyor boğazımdan
Allahım diyorum tüh ne yaptım ettim yine vay aman
Çünkü ne yazık konuşma insanı değilim ki ben...

Yine yaptığım lüzumsuz bir konuşma yüzünden
Sabah uykumdan perme perişan uyandım birden
Tutamıyorum ki şu vidası gevşemiş çenemi neden
Büyük bir hata yaptım, konuşma insanı değilim ki ben...


Gülhan Çeliktaş