Bir yadsınmaz dokunuştu ki umut
Bir rehavetti ki unutulmuşluğun kırık notaları
Gamlı notalar tutuştu
Gamsız evren topa tuttu efkârı
En çok da azlığın ruhuna katık oldu umut
Refüze edilen her çağrıyı ise sahiplendi Yaratan
Ve kuş bakışı sevdi insan
İnsansa yeryüzünde nakkaşlar gibi işliyordu ruhu
Kabaran yüreğin
Kasvetli ormanların
Kanayan ırmakların
Aslında t/aşkın mizacında firar etti gölgeler
Laneti buyurandı zebani
Aşkı sevecen bir dokunuşla
Tepeye taşıyan da melekler
Umudun kardığı her izlek
Her suskunluğa mahal veren tutku
Ve dibi gören kimse yeniden kalktı depara
Koşuşan sözcükler
Nakaratı yüreklerde kazılı şarkılar
Bir aşkın nakkaşı idi madem kâinat
Dökümlü eteklerinde yalnızlığın
Vuku buldu ay ışığı
Ve gölgesi şairin
Düştü yere
Tehir edilen her duygu idi
Tetikleyen kalemi
Belki de şairin kendine ihaneti
Kaç fasıldı sahi sonbahar?
Kaç kırattı sevda masalları?
Feryat figan kaçışan bulutlarda asılı
Bir hezeyan ki
Ortadan ikiye bölünen göğün de frapan giysisi
Ne de olsa her şimşek bir ayraçtı
Dünle yarın arasında bir kıraç belki de
Nankör kuşların da esaretine eşlik eden gökyüzü
Tokalaşan elleri ile hüznün
Türküler çığıran köylü kızın sesi
Tümden gelen bir coşkuydu madem ömür
Ömre biat neydi de dünde saklı bir közü
Ateş bilen
Sevdalı semazenlerde dolu yeryüzü
En çok da haykıran bilinmez bir anda
Ket vuran neyse mutluluğa
Ve hikâyemiz burada bitiverdi.