Çocukken düşmekti en büyük suçum,
Dizimde kabuk, gözlerimde korkum,
Bir öpüş yeterdi geçsin tek acı,
Eller sarmalardı dinerdi sancı.

Duvarı çizdim, yasakmış kalemim,
Bir hışırdayışla söndü hevesim,
Ama gülümserdi annem ardından,
Babam susardı, affederdi candan.

Saklandım belki yalan ile bazen,
Bir gülüşüm yetti hatama rağmen,
Biri sever,biri ise görmezdi,
Kimse büyütmez, çocuktur denirdi.

Büyüdüm... Değişti cezanın şekli,
Bir söz, bir bakış... Yakar içten içli,
Kırdığım kalpler ses etmez,bu defa,
İçime işler, çektirirler cefa.

Bir hata artık yük olur omzuma,
Ne dost sarar, ne de yakın akraba,
Çocukluk geçer de izler kalır ya,
Sarılır insan çaresiz duaya.

Öyle ağır ki şimdiki bir yanlış,
Ne özür yeter, ne de bir yakarış,
Ne yaparsan yap boş;döner hep sana,
Affedilmemektir,en ağır yara.

Çocuk iken dünya anlardı beni,
Şimdi, gül yerine büyütür dikeni,
Tutunduğum her bir dal kırık,eğri,
Zamana sızdırır sessizce zehri.

Ve öğrenir insan en son düşerken,
Bazı hatalar geçmez gülerekten,
Gönül kırıldıysa bir kere eğer,
Sabırla onarmak bilene değer.

İlhan’ım diyorum bazen kendime,
Sığamam ki ben kendi bedenime,
Hep üstüme gelse de yedi düvel,
Nefsimle öderim en ağır bedel.