ayakları yere basmaz bir soğuk işledi içime
vedakâr gülüşler eşlik ederken gecelerime
ıslak bir hüzün kaplıyor yüreğimi
nefesinin uğultusunda can verirken yapraklar..

yürüdükçe uzuyor köhne kaldırımlar
bir baharı büyütüyorum kalbimde
adı aşk denen laneti taşırken ruhumda
hiçbir şeyin manası olmadı senden sonra
anılar sarıyor her yanımı çaresizce
sözlerinin kurşunlarıyla can veriyorum umut sokağında
bulurlar bir gün aciz bedenimi o sahipsiz mezarda..

tir tir titrerken yüreğim yeni bir kavuşmak ağrısı sarıyor senden kalan
her yolum çıkmaz bir aşka çıkıyor derin sızılarla

elimde parmaklarımı sarartmış bir yarım sigara
hayalimde yine o muhteşem gülüşünü canlandırıyorum
neşe saçıyor mimiklerin güven veriyor kokun
sen bu dünyanın en güzel cennetisin..

korkularımı dürüp bir an dikilsem karşına
yine yüzünü buruşturup kovar mısın mabedinden?
huzurunun manevîyatından bir tas su vermez misin?
içeyim ömrümün son demlerine dek arınarak
muhabbetinin deryasına kapılsın serkeş ruhum
yükselsin müebbet semaların göz değmemiş yıldızlarına..

n’apayım işte uzamış sakallarım ve yalın ayak yalnızlığımla varlığına şükrediyorum
biliyorum ki sen varsan çiçek açar rengarenk ağaçlar
yemiş verir nebatat sevginin ahengiyle
sen yeryüzünde söylenmiş en güzel cümle
varlığımı idame ettirensin sevdanın gerçeğiyle..