liizzard - Yalan Masal

Cebimde bir sigaram var, yürümek adım gibi,
Sazımı astım duvara, yoksulluk kalbimin kiri.
Temizlenip elbet bir gün döneceğim aşka geri,
Renkli düşlerim soldu; solmuş bir yaprak şekli.

Ne klavyemde var ne dilimde, sana bak hece,
Son cümlelerimi anlattığım bu nehir derin de.
Oltasını atsa da bahar, asla takılmayacak avına,
Yakışmayacak yanına hiçbir tebessüm yanağa.

Mavzerimi kuşandım, sırtımda av tüfeğim,
Çıktığım serin yaylalar sana verir mi teselli?
Bilemem, neden mi? Çünkü saklı elimdeki nefreti,
Elimde aşkı koparttın; yeşermez bak eskisi gibi.

Bu şiirlerim aşka değil, düpedüz gözlerine.
Sözlerinle deştiğin bu kalbimde var dört oda,
Dördünün camından baksan da, yüzün ardında,
Bu yüzden her zaman perdeler örtülü tavana.

Sıcak bir soba, sıcak bir yaşam, ufak hatıralar,
Seni anlatır yaşamadan; baharında martılar
Tattılar acıyı, işte bu yüzden aşktan kaçtılar.
Senin silahşörünü ansızın alnından vurdular.

Uykular yarım durak, yarım ölü bir beden,
İçinde nefretten arda kalmış kırıntılar… Bir bilsen,
Silkelesen beni, ben de bir kendime gelebilsem,
O zaman manzarayı gözlerinden esirgemem.

Artık geliyorum bak, yavaşça son kıtaya,
Şiir yazmayı bilmem, resmin asılı odamda.
Ve her akşam hep rüyalarda buluşmak,
Ardından kan ter içinde geriye dolanmak.

Kötü işte böylesine güzel sözler söylemek,
İçimden gelse de bakamıyorum inan yüzüne.
Bakamıyorum inan, bu şehirde çok çile
Çekip hâlâ sokak başında, nefret üstümde.

Artık kapatıyorum kıtayı, çünkü yok amacım.
Seni yazdığım kaçıncı gün, neden yaklaşmadın?
Bana bu saat gelmiş, sen hangi bahardasın?
Bana da söyle de bu şiirleri yazmayayım.