AMANSIZ

Rüzgâr süpürüyor ölü kelebekleri
Önüne katıp sürüklüyor dökülen yaprakları
Kendini iyileştiriyor yaralı ağaç
Gövdesini arındırıyor hasta bir aşkın kazıdığı
iki yanı yamalı kalp izinden
Kuytuda kalan ışık huzmesi
bekliyor; kapıların açılmasını aydınlığa
Güneş altın tozunu serpiyor yeşil dallara
Dağ, taş sıcak birer yürek kesiliveriyor doğanın bağrında
Isındıkça çözülüyor denizler
bir dua gibi göğe yükseliyor balıkların umudu
Benim hâlâ mevsim geçişlerinde ürpertiyle soğuyor bedenim
Nasıl bir sızı bu bilsen,
Nasıl sıkıyorum dişlerimi bir sonraki bahara bilsen,
Bilmeni de istemem ki

Öyle ağır, öyle illet bir yük ki
Mayası yalnızlıkla yoğrulmuş tesirli zehir
Hasta bir çocuktum,
hasta bir adam oldum
Hasta bir ruhtum,
şimdi sadece hasta

Ne yapsam olmuyor
İyileşmiyor gözümde, gönlümde açılan hiçbir yara.

26.03.2025

HÜSEYİN GÖKMEN