I.
Bir gölge düştü, usulca içime,
Adın sızdı, damla damla geceye,
Sokak lambası titrer, sorar bana,
"Neden hep o, neden bu yana?"
Bilmem, bilmem ki kalbim nasıl,
Bir sızı ki dinmez, hep aynı yasta,
Sen bir bahar, ben dalında çiçek,
Ama neden hep seni düşünür gerçek?
II.
Rüzgâr taşır sesini, uzak, tanıdık,
Bir an gelir, gözlerinle başlar gerçek,
Kapanır yollar, ufuklar susar,
Kendi içimde seni bulur, arar.
Bir sözün mühür, dudakta kalmış,
Bir bakışın zincir, gönlüme salmış,
Neden hep sen, neden bu kadar çok,
Zaman bile senden kaçamaz bir lok.
III.
Gözlerim dalar, camda yağmur izi,
Her damla sen, her damla bir sözü,
Kalbim yazar, siler, yine başlar,
Adınla dolup taşar, taşar, taşar.
Bir sokak köşesi, bir eski şarkı,
Hatırlatır seni, bırakır açık,
Neden hep sen, bu soru niye,
Cevapsız bir yankı, düşer geriye.
IV.
Belki bir gün, seni unutur sanırdım,
Gün döner, yine seni arardım,
Bir gökyüzü mavisi, bir dalga sesi,
Hepsi sende başlar, sende bitesi.
Neden hep seni düşünür oldum,
Kalbim bu yükü neden böyle buldum,
Sen bir ayna, ben kırık yansıma,
Düşünmekle başlar, bitmez sancıma.
V.
Ey sevgili, ey uzak, ey yakın,
Sen bir bahçe, ben dalında çiyim,
Düşlerimde dolaşır gölgen her an,
Neden hep sen, bu mu sonsuz zaman?
Şiirler yazar, harfler seni çizer,
Satırlarda kaybolur, yine seni gezer,
Neden hep seni düşünür oldum,
Bilmem, belki sen benim sonum oldun.