0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
182
Okunma
Toz içinde kaldı ayaklarım,
çatlarken taşlar, kan sızdı toprağa.
Geceden sabaha, sabahı bekledim,
umutla, dirençle, bir başıma.
Gökyüzü ağır, bulutlar demir,
tarlada ellerim nasırla yandı.
Yoksulluk bir türküydü dudaklarımda,
ben sustum, rüzgâr söyledi ardımdan.
Kaldırımlar tanır ayak izimi,
güneş bir başka doğar buraya.
Kavga bayrak olur düşlerime,
yine de gülerim, yılmam asla.
Ben düştükçe kalkmasını bilirim,
kırıldıkça keskinleşir kalemim.
Ve bil ki kardeşim,
bir gün mutlaka uyanır şehirler!
Turgay Kurtuluş
