0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
205
Okunma
Bir ağaç büyür sessizce,
toprağın derinliklerine salar köklerini.
Yağmurları dinler,
rüzgârın ezgisinde kanat çırpar dalları.
Gökyüzüne uzanır usulca,
her baharda yeniden doğar.
Bir çocuk yürür sessizce,
küçük ayakları toprağa dokunur usulca.
Avuçlarında bir avuç tohum,
gözlerinde kocaman bir dünya.
Göğe bakar umutla,
her düşüşte yeniden kalkar.
Ağaç da çocuktur aslında,
bir gün filizlenen, bir gün serpilen.
Çocuk da ağaçtır aslında,
gövdesinde hayat biriktiren.
Birinin kökleri vardır,
birinin hayalleri.
Dünyayı onlar tutar avuçlarında,
onlar büyütür güneşi sabahlara.
Bir ağaç susarsa,
bir çocuk üşür.
Bir çocuk düşerse,
bir orman ölür.
Ama yine de yeşerir umut,
bir dalın ucunda, bir gülüşün içinde.
Ve her ilkbaharda,
bir ağaç, bir çocuk,
yeniden doğar.
Turgay Kurtuluş
5.0
100% (1)
