Renklerin en yücesini seçip
Soyut gölgeler biriktiriyorum uyanıklığımda.
Bir anlığına aşsam bu kimsesiz vehimleri
Bir ateş aydınlığı olurdum bu yanıklığımda.

Aynı yerleri gezmiş gülüşlerimizin kırıkları
Benim gözlerim en çok şu duvarda dalmıştı
En çok şu basamakta oturmuş
Şu korkuluklardan seyretmiştim
Denizlerin en yücesini...

Senin sözlerin en çok şu kıyıda vurmuştu beni
En çok şu yolda yürümüş
En çok şu güneşin altında üşümüştüm
Sende yaşamıştım kışların en yücesini...

Aynı bakışları sunmuşuz meraklarına
Aynı yerde dirilmiş, aynı yerde görmüşüz
Rüyaların en yücesini...
Benim dilim en çok bu zamanda yanmıştı
Sarsılsa, oynasa da yerinden dayanmıştı.

Aynı kokuların esaretine boyun eğmişiz
Aynı korkuları büyütüp cesaretlendirmişiz.
Aynı yerde iz bırakmış yüzümüzün düşleri
Alnımızdan aynı yerden geçmiş kaderin izleri
Ben ne dinlediysem onu bulup dinlemişsin.
Sen neyi görmediysen, onu geçmiş görmemişim.

Tek zamanda toplanıyorum artık
Tüm zamanları geçmiş zaman sayıyorum.
Derinleşiyor bu ıssız yerlerde
Bu kimsesiz hileler
Satır sonuna yaklaşıyorum.

Gölgeler ve kimsesiz vehimler
Dağılıyor zihnimin bulanıklığı, durulanıyorum.
Geçmişten ezberimde kalan bir şiir gibisin
Sırtımı en çok yokluğuna yaslıyor,
İçtikçe güven zehrini kanıyorum.
Kanıyorum ve
Ruhunun bana bu kadar benzemesini
kıskanıyorum.

Gölgeler, gölgeleri de gölgeler...
Vehimler tükendi
Belki son kez kanıyorum.
Ruhunun bana bu kadar benzemesini kıskanıyorum.


Merve YILDIRIM
Ankara, 2025