Bismillah.

Ne diyorduk;

Bir şair vardı.
Loş bir kafede, elinde eski bir defterle oturuyordu. Gözleri, dışarıdaki akşam karanlığına dalıp gidiyordu.

Sanki mevsimlerin geçişini, zamanın akışını kendi içinde yaşıyordu.

Dedi -
Güneşin köşebaşlarına çekilmesi, bir veda busesidir. Sonra her akşam, bir küçük kıyamettir.
Dedi-akşamın yalnızlığı "boşluğun telaşıdır."İnsanın kendi içindeki boşluğu doldurmaya çalışırken kaybolmasıdır.

Belleğin duvarına kazınan anılar,
kederle dans ederken, aşkın sessizce çekip gidişi, yazdan sıyrılan insanların silik suretlerinde kendini gösteriyordu.

Dedi sonra;
Lambanın titreyen ışığında beliren donuk bir resim gibi, anıların solduğu ve duyguların derin bir sessizliğe gömüldüğü bir dünyaya adım atıyoruz.
Sanki bir ressamın fırçasından çıkmış bir tabloya bakıyoruz; her bir detayda, hüznün ve yalnızlığın farklı tonlarını yaşıyoruz.

Dedi- bu dizeleri tespihimin ipiliğine dizerken deniz kıyısında hüzünlü bir şairin oturduğunu hayal ettim.
Yüzünde tüm yaşanmışlıkların ağırlığı hatıralarının yükünü artırırken, anıların tazeliği giderek kayboluyordu gözlerinde.
Sonra Sahte bir gülümsemenin ardında gizlenen acıyı büyütüyordu kalbinde ufuklara dalarak.Sanki o an bir cehennem uykusunda yapay bir huzurun içinde boğuluyor gibiydi.

Kalbindeki sızılar karanlık bir denizin dalgaları gibi kıyısına vuruyordu.
Kalbindeki tüm kırıklar bir aynanın parçaları gibi keskin ve acı verici bir hâl alıyordu.

Ruhundaki o boşluk doldurulması imkansız bir uçurum gibiydi.

Umutlar kendini buz kesen bir yalnızlığa bırakıyordu.Yüreğindeki o aşk ateşi söneli yıllar olmuştu.
Hayalleri buzdan bir şato gibi eriyip gidiyordu.

.
Güneş, dedi
"kendini kösebaşlarına attığı o günden beri"
sızım hiç dinmiyor
kendim de bir başka köşenin dibinde
üşüyorum..


dedi şair işte böyle
şiircesiyle.

Sevgi ve tebessümle şiirdaşıma.


Ramazan Boran 1 tarafından 26.2.2025 22:43:55 zamanında düzenlenmiştir.

Aşk bitince, eksilir bir yanımız, bizden kopar en sevdiğimiz parçamız, ne gün ışığı aydınlatır mekanı, ne karanlıkta ki ay ve yıldızlar.
Bitmeden önce sinyalini vermiştir, kederler ekmiştir giderken boşluklarına.
Kendi derinliğinde boğulan bir sevdalı kalmıştır.
"gitgide unutuyorum duvarlarda gülümseyen uçurumları
kalbimin ezberinde ölen şehir
cehennem uykusu"
Bu bitişin verdiği acı çok güzel anlatılmıştır.

"içime atılan sancıların kıyametinden taşan parçalar
gürültü koparır yüreğimde
gölgeler gizli bir bulut
perdelerden sızan"
Müthiş cümleler, O acıyı tasvir ederken okura da yaşatıyor.

Kaybetmek, bizde en çokta belki üşüme hissi yaratıyor.Kaybetmenin sonucunda o boşluk belki.
Günümün şiiridir,kucak dolusu sevgiler

İnsan duygu ruhun yorganı
Güneşi ışığı
Hüzne yatkın kalbin titrer benliği
Koyu bir karanlığın gibi



Şiir yine içsel bir armoni

Çok sevgiler 🌺💕